“Ik doe de opleiding Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken”, zegt Amy. Een echte tongbreker. De naam van de opleiding doet niet bij iedereen een belletje rinkelen. “Vaak moet ik aan mensen uitleggen wat ik precies doe. Dan vertel ik dat ik in 4 jaar word opgeleid om zelfstandig CT-scans, MRI-scans en röntgenfoto’s te kunnen maken. Die onderzoeken doe ik nu nog samen met een afgestudeerd laborant. Ik werk in het Radiologisch Centrum, waar de Nucleaire Geneeskunde ook een deel van is. Maar ik maak ook foto’s op de Spoedeisende Hulp, op de Intensive Care, bij mensen op de verpleegafdeling en in het Juliana Kinderziekenhuis. Die afwisseling maakt het werk echt heel leuk.”

Moeder als inspiratiebron

Eigenlijk wist Amy als kind al wel dat ze in de zorg wilde werken. Dat komt door haar moeder, die al jaren als kinderverpleegkundige in het Juliana Kinderziekenhuis werkt. Toch was er een studiekeuzetest nodig om te ontdekken welke kant Amy op wilde. “Uit de test bleek dat mijn passie voor techniek en mijn zorgzame karakter perfect samenkomen in de functie van radiologisch laborant. De rondleiding en gesprekken in het Radiologisch Centrum van het HagaZiekenhuis bevestigden dit beeld. Ik solliciteerde en werd gelukkig aangenomen. Daarna kon ik beginnen aan mijn opleiding.”

Geruststellen

Amy is nog steeds iedere dag blij met haar keuze. “Het is geweldig om mensen te helpen. Beeldvormend onderzoek is echt een heel belangrijk onderdeel in het zorgproces. Sommige patiënten komen regelmatig langs voor een onderzoek. Met hen kun je echt een band opbouwen. Patiënten die voor de eerste keer komen, zijn vaak gespannen. Die probeer ik dan gerust te stellen. Dat doe ik door heel duidelijk uit te leggen wat ik ga doen. Mensen vinden het ook fijn om te weten wie de foto of scan beoordeelt en wanneer ze een uitslag kunnen verwachten. Vaak helpt dit al heel erg om iemand rustig te krijgen.”

Botermes

“We werken met een hecht team. Iedereen is heel behulpzaam. Het is leuk om te merken dat ik na een jaar al veel meer dingen kan. Breuken of afwijkingen die ik eerst pas zag als een collega of een radioloog me er op wees, kan ik nu soms zelf ook al zien. In een aantal gevallen is dat overigens niet zo moeilijk. Ik zie de gekste dingen op röntgenfoto’s. Van een ingeslikte schroef tot zelfs een botermes. Dan sta je wel even te kijken.”