“Je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar toen ik startte was het een uitdaging een baan te vinden op de IC. Gelukkig werd ik aangenomen bij het Haga. Ik heb nog even een uitstapje gemaakt naar de kinder-IC in een ander ziekenhuis. Maar ik besefte al snel dat ik in het Haga op de juiste plek zat. Ik had het geluk dat er net iemand met pensioen ging, anders had ik niet eens terug kunnen komen. Vergeleken met de situatie nu klinkt dat heel raar.”

“De situatie op de IC is natuurlijk ook niet normaal. Het is druk, écht druk. Met COVID-19-patiënten, maar ook met andere patiënten. En een normale werkdag bestaat eigenlijk niet op de IC, met of zonder corona. Je verzorgt patiënten die een heftige ingreep of een ongeluk hebben gehad of bij problemen met vitale lichaamsfuncties. We hebben een regiofunctie, dus bij ons komen de meest uiteenlopende patiënten. En je bent er niet alleen voor hen, maar ook voor de familie. Als ze zelf niet meer kunnen aangeven hoe het gaat, ben jij de vertegenwoordiger van de patiënt. Ik wil dat altijd zo goed mogelijk doen, want je kan het maar één keer doen. Ik probeer aan de familie uit te leggen wat er gaat gebeuren, waar de apparaten voor zijn en hoe ziek iemand is. Dat is best een grote verantwoordelijkheid, maar je bent ook niet van de ene op de andere dag IC-verpleegkundige. Ik heb geleerd stevig in mijn schoenen te staan. En als de familie of de patiënt mij aan het eind van het traject bedankt, dan maken ze mij echt blij!”

‘’We staan ook klaar voor andere afdelingen. Via ons spoedinterventieteam komen we ook op andere afdelingen in het ziekenhuis. Als er problemen zijn, komen wij de patiënt beoordelen. Dit doen we altijd samen met de verpleegkundige op de afdeling. Ons team geeft adviezen en we besluiten of een patiënt met ons mee moet naar de IC. Ik heb altijd het gevoel dat ik dan ook nog wat van mijn ervaring en kennis kan overdragen. Fijn om te kunnen helpen.’’

Naast het contact met de andere afdelingen, is het team van de IC écht een team, met zo’n 70 verpleegkundigen en 15 leerlingen. “We staan klaar voor elkaar. Dat zie je bijvoorbeeld terug bij het bespreken van casussen. Dat doen we aan het begin van onze dienst. We staan met 3 tot 4 collega’s op maximaal 6 patiënten. We vertellen elkaar dan hoe het ervoor staat. Als je hulp nodig hebt, kan altijd iemand bijspringen. We doen het echt samen. En omdat het groepje elke keer wisselt, leer je al je collega’s kennen.”

“Ons team krijgt veel ruimte om zich verder te ontwikkelen. Ik geef bijvoorbeeld trainingen in reanimatie en EWS-training. Daardoor heb ik nog meer contact met collega’s. En met innovatieve ideeën kunnen we altijd terecht bij onze leidinggevende. Er is veel ruimte voor input. Soms verbetert dit het werk en zo niet, dan hebben we ook weer iets geleerd. Ook heb ik bijvoorbeeld de hbo-V-opleiding kunnen volgen. Dit geeft weer handvaten om mijn werk nog beter te doen. En zo heeft elke collega een eigen kracht en kwaliteit. We doen als team ons best om de patiëntenzorg op een hoog niveau te houden. Ik ben trots op mijn vak en het team!”

Een toekomstdroom
‘’Ik ben op dit moment bezig met de opleiding tot beademingsspecialist. Hopelijk kan ik daarmee een extra steentje bijdragen aan betere patiëntenzorg. Verder heb ik de ambitie verpleegkundig onderzoek te gaan doen. Ik geloof dat dit echt kan bijdragen aan de verbetering van de zorg. Dat is eigenlijk wel mijn droom: mijn eigen publicaties. En die onderzoeken zijn volgens mij ook een hele mooie aanvulling voor het ziekenhuis.’’

De beste zorg bieden aan de meest uiteenlopende patiënten en klaarstaan voor hun familie, dat is waar ik mijn voldoening uithaal. En jij? #IkbenHaga.