“Mijn grootste inspiratie is mijn moeder”

Vertelt Glenn terwijl hij achter vier schermen op de Spoedeisende Hulp de gezondheidswaardes van zijn patiënten in de gaten houdt. Af en toe wordt het gesprek onderbroken door een collega die hem iets vraagt, of een telefoontje van een andere afdeling, maar Glenn pakt het gesprek daarna moeiteloos weer op. Die flexibiliteit komt goed van pas als SEH-verpleegkundige.

“Mijn moeder en al haar broers en zussen zijn verpleegkundige of verzorgende. Vroeger kwam ze altijd thuis met de meest bijzondere verhalen. Nee, die schrokken me niet af. Ik was echt gefascineerd door haar beroep. Soms vertelde ze over een goed gesprek dat ze had met een patiënt. Niet alleen over werk bijvoorbeeld, maar over het leven. Dát inspireert me nog steeds.”

Als klein jongetje wilde Glenn eigenlijk dokter worden, maar toen hij hoorde hoelang je daarvoor moest studeren, nam zijn carrière snel een andere wending, vertelt hij lachend. “Toen ik op de open dag van de Hogeschool Leiden was en over de studie hbo-v hoorde, wist ik: dit is het. Ik denk, ik adem, ik bén verpleegkundige. Ik ben gemaakt om aan het bed te staan.”

Al snel merkte ik dat ik genoot van acute situaties.

Tijdens zijn opleiding liep hij stage een van de verpleegafdelingen van het HagaZiekenhuis. “Op de elfde verdieping leerde ik alles wat je nodig hebt om dit vak onder de knie te krijgen. Mijn werkbegeleider van destijds is nog steeds een goede vriendin. Al snel merkte ik dat ik genoot van acute situaties. Ik ga goed op die adrenalinerush. Iemand is nú ziek, je moet nu handelen en dat ook kunnen. Daar wilde ik mee verder.”

Na afronding van zijn studie werkte hij nog drie jaar op de elfde verdieping. Daarna stapte hij over naar de Spoedeisende Hulp. Na een specialisatie van 18 maanden was hij officieel SEH-verpleegkundige. “Het Haga voelde al als thuis en dat zeg ik niet alleen omdat ik hier vlakbij woon. De patiëntenpopulatie is een mooie afspiegeling van de maatschappij. Echte Hagenezen, gereserveerde Hagenaren en elke andere cultuur die je maar kan verzinnen. En met iedereen moet je weer op een andere manier een connectie maken.”

Laat dat nou precies Glenns talent zijn. Hij weet precies de juiste snaar te raken, ook als een patiënt na een heftige gebeurtenis net op de SEH binnenkomt. “Patiënten zijn vaak bang, geschrokken of nog in shock. Je wil ze op hun gemak stellen. Je wil een veiligheidsbaken zijn.”

Het is een kwestie van sfeer proeven

Hoe pakt hij dat aan? “Het is een kwestie van sfeer proeven. Bij sommige mensen merk je dat je juist met humor het ijs kan breken. Bij anderen kan je juist vragen naar hun hobby of sport. Fietst u? Joh, ik ook. Wat voor fiets heb je? Bam. In een korte tijd is het ijs gebroken en de spanning even weg. Soms heb ik alleen wat bloed afgenomen en de monitor aangesloten, maar daarbij toch een gespannen patiënt aan het lachen gekregen. Dan is mijn dag al geslaagd.”

Glenn is blij dat hij zijn plek in het HagaZiekenhuis gevonden heeft. “Dit ziekenhuis heeft echt een huiskamergevoel. Het is groot want er werken veel mensen en we mogen zorg verlenen aan nog meer patiënten. Toch voelt het ook klein omdat je heel snel je collega’s leert kennen en het zo snel voelt als thuis. Daarbij kan je met je ambities overal terecht. Er zijn oneindig veel doorgroeimogelijkheden. Het liefst ga ik elke middelbare school in de regio langs om te vertellen hoe leuk werk ik heb.”